Brytyjskie seriale rządzą!

Jestem serialoholikiem, ale bardzo wybrednym. Lubię coś zaczynać, ale nie lubię gdy okazuje się to szmirą i nie potrafię się do tego przekonać. Tak niestety bardzo często jest z amerykańskimi serialami. Wiele z niech powstaje na "jedno kopyto". Te same schematy, przewidywalne wątki, płytkość i niedorzeczność. Niestety wiele seriali, które wydają się dobre są przeciągane na silę i po jakimś czasie się wypalają. Pieniądze niszczą wszystko. 

Kiedyś miałam listę, długą listę ulubionych pozycji. Mogłam nimi zapełnić cały tydzień, a i tak ledwo wystarczało mi czasu. 90% z nich było tworami amerykańskich telewizji. Z czasem jednak odkryłam, że produkcje te po pewnym czasie zaczynały być nużące i zaczynałam je od siebie oddalać. Seriale o ogromnym potencjale po paru seriach stały się tylko przyzwyczajeniem. Szkoda, bo kiedyś byłam im szczerze oddana. Zastanawiam się, dlaczego jest tak, że to właśnie produkcje zza oceanu potrafią mnie tak znużyć, potrafią mi się znudzić i mnie nie ruszają. Niestety często producenci patrzą tylko na kasę, a nie na jakość. Wiele seriali ucierpiało ponieważ ciągnie się je w nieskończoność. Mogę tu przywołać rewelacyjny, moim zdaniem, Ostry dyżur, który był kręcony przez kilkanaście sezonów, a niestety już po kilku się totalnie wypalił. Gotowe na wszystko, Chirurdzy, Lost może nie traciły swego potencjału,  ale po 4-5 sezonie zaczynały się nużyć. Niektóre już po pierwszym sezonie straciły swoją świeżość (Skazany na Śmierć, Glee) a inne były kończone za wcześnie. To oczywiście nie jest tak, że nie powstają tam superprodukcje i oczywiście jest ich mnóstwo i można wybierać i totalnie się zatracić, ale w pewnym momencie odkryłam, że ja szukam czegoś innego i to produkcje z innego kraju dostarczają mi tego, co mogę nazwać rozrywką na wysokim poziomie.

Nie jestem pewna ile produkcji z Wielkiej Brytanii obejrzałam, nie umiem ich wyliczyć i z pewnością wiele z nich pominę, ale każda z nich ma w sobie coś takiego, co utwierdza mnie w przekonaniu, że liczy się jakość i  efekt końcowy. 

Moim najukochańszym serialem jest Doctor Who, w którym zakochałam się już od drugiego odcinka nowych serii. Najdłużej nadawany serial sci-fi o podróżniku w czasie chwycił mnie za serce. Z łatwością trafiłam do grona zagorzałych fanów i trwam wiernie czekając na kolejne odcinki. Jak to jest, że serial tak długo goszczący na antenie daje radę? Doctor Who posiada to, co każdy serial mieć powinien: wartką akcję, przemyślane epizody, świetną obsadę, ekipę i brytyjski, dobry humor. Nie ma przesady, nie ma udawania, a każda niedoróbka jest traktowana z przymrożeniem oka. Wokół serialu oczywiście istnieje cała komercyjna sieć, ale jest ona przekazywana z pewnym brytyjskim spokojem i nie bije po oczach przytłaczając fana. Wszystko jest znakomicie wysmakowane. Najwspanialsze jest jednak to jak łatwo można zarazić kogoś Doctorem, jak szybko rozprzestrzenia się ta "choroba", jak wierni sa fani, jak ciężko przestać to lubić i na to czekać.

Inną sprawą jest to, że w UK potrafią stworzyć serial składający się z 8 odcinków i jest on nieraz lepszy niż 21-odcinkowe, amerykańskie produkcje. Najlepszym dowodem na to jest Sherlock: fenomenalny, genialny, niezrównany i uwielbiany przez wszystkich, którzy mieli okazję zobaczyć. Nie da się opisać w słowach niesamowitości tej produkcji. Absolutnie każdy powinien ją zobaczyć. Kwintesencja brytyjskości i dzieła sir Conan Doyle'a, ukazana w 1,5h odcinkach zachwyca i powala. Nic więc dziwnego, że serial ma ogromny fandom na całym świecie. Nic więc dziwnego, ze w USA powstaje amerykańska wersja detektywa z Baker Street... Nic więc dziwnego, że ciężko dorównać brytyjskiej wersji. W trzech odcinkach potrafiono zrobić tyle ile ciężko osiągnąć niejednemu w standardowych 22. Potrafimy czekać na koleje trzy epizody dwa lata, narzekać ale nie przestać kochać i podziwiać. Inne produkcje tego nie potrafią.

Brytyjskie seriale cechują się właśnie tym dopracowaniem, tą nienatarczywością. Każdy cechuje się znakomitą obsadą, która pracuje na wysokim poziomie. Tu nie ma trudnych tematów i nikt nie boi się pokazać świata jakim jest. Weźmy chociażby serial Skins, który jest może szokujący i może pokazuje wielu z nas nieznany świat, ale z pewnością wydaje się bliższy nam niż 90210, w którym w nastolatków wcielają się trzydziestoletni aktorzy, którzy nie mogli znaleźć pracy nigdzie indziej. Próby przeniesienia Skinsów na grunt amerykański wyglądały jak tania komedia i wołały o pomstę do nieba. Na szczęście rzeczywistość po raz kolejny pokazała, że to co gdzieś jest sukcesem w innym miejscu okaże się tylko pośmiewiskiem dla twórców.

Poza tym każda produkcja kostiumowa stworzona przez Brytyjczyków wydaje się niemal artystycznym dziełem i ich wizytówką na świecie. Weźmy takie Downton Abbey czy Gre o Tron. Wiem, że ostatni tytuł  jest współpracą brytyjsko-amerykańską, ale czy to nie właśnie piękne krajobrazy Wielkiej Brytanii, aktorzy i ich akcent dają największego uroku produkcji? 

To niesamowite jak te wszystkie tytuły różnią się od innych i jak głęboko zapadają w serca fanów. Nie umiem określić dlaczego tak wysoko je cenię, dlaczego przez ich pryzmat oceniam inne. Dlaczego produkcje zza oceanu wydają mi się mniej wartościowe (ale nie gorsze i nie niedobre), dlaczego każdy serial z flagą UK porusza mnie bardziej? Może dla tego, że oni serio wiedzą jak się powinno pracować i są w tym kapitalni.

Dlaczego to piszę? W sobotę widziałam nowy odcinek Pamiętników wampirów- serialu, który uważałam niegdyś za rewelację. Dzień później miałam przyjemność obejrzeć nowego Doctora i Grę o tron i różnice biły po oczach. Dlatego (skoro nie ma nowych odcinków Jak poznałem waszą matkę i Teorii wielkiego podrywu- jedynych amerykańskich seriali jakie sprawiają mi jeszcze czystą przyjemność) sięgnęłam po nowy  serial Broadchurch z Davidem Tennantem i po jednym odcinku znów stwierdziłam, że pisząc to mam rację: Brytyjczycy rządzą!

A wy co o tym myślicie? Też widzicie jakieś różnice?