czwartek, 28 września 2017

BookNerd Rev: "Światło, które utraciliśmy" Jill Santopolo

Ta recenzja miała pojawić się prawie 2 miesiące temu, niestety zagubiła się w odmętach bloga. Dziś jednak nadszedł na nią czas.


Lucy i Gabe poznali się 11 września 2001 roku. Gdy wieże WTC runęły, a pył przykrył Nowy Jork, zrozumieli, że życie jest zbyt kruche, by przeżyć je bez pasji i emocji. I zbyt krótkie, by nie być razem.
Wkrótce jednak Gabe postanawia przyjąć pracę reportera na Bliskim Wschodzie i wtedy wszystko się zmienia. Lucy dowiaduje się o jego decyzji w dniu, w którym produkowany przez nią program telewizyjny zdobywa nagrodę Emmy. Dzień jej triumfu staje się też dniem, w którym coś nieodwracalnie się kończy. W kolejnych latach Lucy będzie musiała podjąć niejedną rozdzierającą serce decyzję. Czy pierwsza miłość okaże się też ostatnią?

Gdy robiłam reserch zanim jeszcze książka do mnie trafiła, na goodreads moją uwagę przykuło jedno stwierdzenie: "dla fanów Jednego dnia Davida Nichollsa i Zanim się pojawiłeś Jojo Moyes." W skrócie dwie moje ulubione książki z tzw kategorii dorosłe obyczajówki.
Jeżeli ktoś je czytał to wie też jak mniej więcej może potoczyć się akcja i jakich emocji dostarczy, ale to taka myśl na marginesie.

Sam fakt że akcja powieści rozpoczyna się w dniu ataku terrorystycznego na WTC jest mniej tragicznym szczegółem niż się może zdawać. Jest jednak motorem napędowym. Gdy było się wtedy w Nowym Jorku przypuszczam, że wielu ludzi czuło, że świat się zmienił i żyje się tylko raz. Tak też czul nasi bohaterowie.

Powieść Jill Santopolo to generalnie historia typu: nie wiesz nawet kiedy spotkasz miłość swojego życia i pytanie brzmi: co z tym zrobisz.
Nie jest to ani tak głębokie ani banalne jak może się wydawać. Przewaga tej książki polega na tym, że wszystko jest tu tak naturalne, tak prawdopodobnie przeprowadzone, że to, że może jest przewidywalna, że może przesadzona, to w ogóle nie przeszkadza. Takie jest prawo powieści obyczajowej.

Gdy bohaterowie się poznają mają jeden z tych momentów w których myślą teraz albo nigdy. Są jak dwa magnesy, nawet jak się rozstają, coś ich ku sobie przyciąga. Mamy ten burzliwy moment pasji, wolności. Postanawiają żyć życiem, chwytać dzień. Jest im ze sobą bardzo dobrze do momentu gdy muszą się rozstać. Mamy ich obraz przed i po, wiemy jak ten związek ich odmienia. Mamy wiele emocji, które szargają nie tylko bohaterami ale też czytelnikami, ponieważ autorka dała nam tę zgraną parę, idealnie do siebie pasującą i nagle nam to zabiera. Czyż nie jest tak w każdym filmie romantycznym? Owszem jest, ale to w niczym nie przeszkadza. Bohaterowie mimo, że idealnie do siebie pasowali, teraz musza żyć osobno. Trudno się pogodzić ze stratą miłości, ale też nie można się zamknąć na świat, może uda się spotkać kogoś innego, zakochać. Ale czy da się zapomnieć o tym co było? I właściwie możecie sobie wyobrazić przez co przejść muszą nasi bohaterowie.

Światło, które utraciliśmy to kręta droga pełna wzlotów i upadków. Jest dużo radości, miłości, ale też smutku i straty. Wiele dylematów i trudnych decyzji. Wszystko jednak jest takie... życiowe. Potrafię zrozumieć wybory bohaterów, postawić się na ich miejscu.

Gdy piszę, gdy myślę o tej ksiażce ciągle nasuwają mi się porównania ze Sparksem, Nichollsem, Moyes, Ahern. Historie często pojawiające się na ekranach. Historie o miłości, które potrafią wyciskać łzy, podnosić ciśnienie, chwytać za serce.

Droga Lucy i Gaba nie jest usłana płatkami róż. Te porównania, z innymi autorami powinny wam najlepiej podpowiedzieć czego możecie się spodziewać: pięknej miłości ale też mocnego trzęsienia ziemi, bo życie nie może być zbyt idealne. Ale jak to jest z takimi historiami- czasami takie emocje przekuwają się w coś dobrego.

Może bym od razu nie stawiała Światła, które utraciliśmy na równi z Jednym dniem czy Zanim się pojawiłeś. Nie jest aż tak dobra, ma kilka niedociągnięć, kilka motywów, które niekoniecznie musiały się pojawiać. Również nie potrafiłam tak zaangażować się w tę historie jak to miało miejsce w przypadku tych dwóch wyżej wymienionych. Coś mi zgrzytało. Niemniej Santopolo idzie w dobrym kierunku. To jeszcze nie ten poziom, ale wiem, że książka z łatwości trafia do różnych czytelników. Czytałam ją ja, później moja mama i obie uważamy, że warto.

Poza tym chyba jestem romantyczką. Jeżeli taka miłość może istnieć na kartach powieści, mam nadzieję że również w prawdziwym życiu.

Jest to opowieść o miłości, ale miłości nie łatwiej, pełnej poświęceń i kompromisów. Klasyczna wręcz opowieść o dwojgu ludzi którzy chcę ale nie mogą być ze sobą. Opowieść która wzrusza, która angażuje. Historia o tym jak trudno zapomnieć, jak ciężko jest zostawić przeszłość za sobą. O tym, że czasem w miłości postępujemy pochopnie, czasem uczucia przeważają nad zdrowym rozsądkiem. W końcu to historia dwojga ludzi którym pisane było bycie razem, ale to utracili, a trudno jest wrócić do tego co było, gdy życie idzie na przód. Czasem na poprawki może być za późno.

A my czytelnicy jesteśmy w impasie bo nie wiemy czy stanąć po stronie serca czy rozumu. Ale sami zdecydujcie, czytając tę powieść.






Za książkę dziękuję:

Czytaj dalej »

wtorek, 26 września 2017

BookNerd Rev: "Consolation" Corinne Michaels [przedpremierowo]

Słuchajcie, wykluło nam się nowe wydawnictwo pod skrzydłami Papierowego księżyca. Dziś przychodzę do was z ich debiutancką książką, która premierę będzie miała już w październiku.


Liam nie miał być moim szczęśliwym zakończeniem.
Nawet nie byłam nim zainteresowana.
Był najlepszym przyjacielem mojego męża – zakazanym owocem.Tyle że mój mąż nie żyje, a ja czuję się samotna. Tęsknię za nim i ląduję w ramionach Liama.
Jedna wspólna noc zmienia wszystko. Teraz muszę zdecydować, czy naprawdę go kocham, czy jest dla mnie tylko nagrodą pocieszenia.

Zdecydowanie nie jest to lektura dla kogoś kto nie lubi romansów, ponieważ wszystko tu od początku krzyczy "romans". I jest to rzeczywiście bardzo sfokusowana na uczuciach, bliskości i emocjach powieść. Nie jest to jednak tylko romans sam w sobie, książka zawiera bardzo graficzne opisy nie tylko scen seksu ale generalnie cielesności. Nie jest to erotyk w żadnym wypadku, a coś pomiędzy tym a powieścią obyczajową. Jeżeli kiedykolwiek czytaliście książki z gatunku NA wiecie czego możecie się spodziewać.

Główna bohaterka to młoda matka, świeża żona, którą bardzo kochała swojego męża. Gdy na jej drogę wkracza Liam nie od razu ulega jego urokowi. Może i mężczyzna jest powalająco przystojny i niezwykle czuły i dobry, ale mimo wszystko strata męża byłą zbyt bolesna by była tu mowa o jakimś nowym związku. To bardzo mi pasowało. Myślę, że gdyby autorka pośpieszyła tę parę byłoby to nie tylko fałszywe ale i niesmaczne. Powoli buduje relację między nimi. Da się wyczuć chemię, zaczynamy im kibicować. Liam wydaje się idealny i mimo że Natalie nadal bardzo przeżywa stratę męża, to Liam pozwala się jej z tym pogodzić i ruszyć do przodu. Jak powiedziałam, autorka niczego nam nie narzuca, bohaterowie najpierw godzą się ze sobą i ze swoimi uczuciami, zanim zrobią krok do przodu. Ten aspekt bardzo mi odpowiadał. Jak najbardziej popierałam Natalie w jej wyborach, uważałam, że jak najbardziej może zostawić przeszłość za sobą, bo swoje już odcierpiała.

Schody zaczynają się w momencie gdy uczuć już nie da się ukryć. Mimo, że z całego serca lubiłam Liama, nawet uważałam, że idealny dla bohaterki, nie mogłam znieść tych kilku momentów w których to on zostaje narratorem. Bardzo nie lubię gdy męski narrator zaczyna zalewać nas myślami o swoim przyrodzeniu, jakby to w jakikolwiek sposób miało dodać mu męskości. Nie chcę czytać o tym jak facetowi robi się ciasno w spodniach na widok dziewczyny. Niemniej taki jest styl tych powieści i każdy lubi to co lubi, więc po prostu jeśli to nie dla ciebie, nie sięgaj po tego typu książki. Tych scen jest jednak bardzo mało, Liam narratorem jest może 3 razy i nie zawsze jest to złe. Mogę na to przymknąć oko i ruszyć dalej. Jak napisałam jednak wyżej pojawią się też tu graficzne sceny stosunków seksualnych, które w moim odczuciu były po prostu słabe, metafory jakich używa, werbalizacja tego co się dzieje totalnie mi nie pasuje. Wolę mniej a dobrze niż za dużo. Jednakże doskonale zdaję sobie sprawę, że to też jest tak, że wielu czytelników szuka takiej lektury, wiem, że trafi ona do odpowiedniego targetu i że w innych okolicznościach będzie doceniona. Nie oceniam dlatego w żaden sposób. Prawda jest taka, że gdy przymknie się na to oko, pominie troszkę słaby styl w tych aspektach, odkrywamy coś znacznie lepszego.

Pomijając jakiekolwiek sceny zahaczające o erotyzm w powieści wszystko zdaje się być na miejscu. Jest naprawdę fajna fabuła, są ciekawi bohaterowie i co dodatkowo w jakiś sposób napędza powieść jest kilka plot twistów z olbrzymim cliffhangerem na końcu. 
Bez wątpienia napięcie jest na właściwym poziomie, do tego stopnia, że ostatnie słowa książki pozostawiają cię ze szczęką na ziemi i niewyobrażalnym pragnieniem sięgnięcia po kolejny tom. 

Jak widzicie mimo tych małych zgrzytów, mam wrażenie, że nie dałabym rady odpuścić sobie drugiego tomu. Autorka dała nam w zasadzie wszystko czego możemy oczekiwać od tego typu książek: mamy bardzo fajnych bohaterów, chemię między nimi, pożądanie właściwie przedstawione i uczucia na właściwym miejscu. Brak zagrań, po których w podobnych książkach wywracamy oczami. Naprawdę moralność naszych bohaterów jest tu niezwykle mocnym i ważnym dla historii punktem. Dużo miłości. Mamy dylematy i dużo dramatyzmu (w dobrym znaczeniu), mamy emocje i mamy gorące sceny (nie w moim guście, ale byłam na to gotowa i się do tego przyzwyczaiłam). Co też ważne, wydaje mi się, ze chociaż te plot twisty były trochę tanimi chwytami, wiecie, czymś co może nie tyle do przewidzenia, co na pewno w stylu takich romansów, to końcówka totalnie miażdży. Autorka wkracza na kolejny level. Nie powinna tak robić czytelnikom, i całe szczęście że to zrobiła. 

Koniec końców nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę. Wręcz przeciwnie. Gdyby autorka pominęła kilka wersów, troszkę ograniczyła się w niektórych aspektach pewnie nie miałabym większych zastrzeżeń. Zawsze oceniam książki w porównaniu do podobnej literatury, w odniesieniu do targetu. Ta dała mi sporo do myślenia i pomogła przeformułować moje poglądy. W gruncie rzeczy prawdopodobnie się czepiam szczegółów, na które wielu czytelników nawet nie zwróci uwagi. Zresztą to widać po setkach pozytywnych recenzji.
Specjalne je jednak podkreśliłam byście zdawali sobie sprawę z jaką lekturą macie do czynienia, gdy właściwie do niej podejdziecie, przypuszczam, że możecie wynieść z niej więcej niż ja. 

Consolation to historia o potrzebie miłości i bliskości. O przeżywaniu żałoby i samotności. O pożądaniu. O dylematach. Przede wszystkim jednak o uczuciach.
Kto z nas wszak nie lubi małego emocjonalnego roller coastera raz na jakiś czas?



Uważam, że to całkiem dobra książka jak na pierwszą, którą wyda Szósty Zmysł. Daje dobry pogląd na to z czym będziemy mieli do czynienia, a ja nie ukrywam, że jestem tego bardzo ciekawa


Czytaj dalej »

wtorek, 19 września 2017

BookNerd Rev: "Błękit szafiru" Kerstin Gier

Jedyną z głównych myśli jaka mnie zadręczała podczas czytania tej książki było: "kiedy będzie 3 tom?"

Ponieważ mogą to czytać osoby które jeszcze za sobą pierwszego tomu nie mają, chciałabym po pierwsze zachęcić do przeczytania mojej recenzji Czerwieni rubinu. Zanim jednak klikniecie w link powiem wam tylko, że absolutnie uważam, że jest to seria godna polecenia. Kerstin Gier idealnie wpisuje się w mój gust, mój humor i po prostu to czego oczekuję od podobnych książek. 
Jak to czasem bywa z trylogiami, środkowy tom zwalnia tępo, jest tak jakby na siłę, ale nie tu. Książki czyta się tak jakby w ogóle nie zostały podzielone i oh! jak ja chciałabym mieć trzeci tom w swoich rękach.

Ale dobrze już. Teraz przejdę do właściwej recenzji. I chociaż spoilerów nie będzie, to radzę tym którzy nic nie wiedzą o tej trylogii przeczytać chociażby moją recenzję pierwszej części zanim przejdą dalej. 

Gwendolyn Shepherd to Rubin - ostatnia z dwanaściorga podróżników w czasie. Choć trafiła pod opiekę tajnej organizacji, Strażnicy traktują ją z wrogością i wręcz uważają za szpiega. Gwen nie może ufać nikomu, a tymczasem czekają na nią coraz trudniejsze misje. W boleśnie krótkim czasie musi opanować całą masę rzeczy, które mają jej umożliwić przetrwanie w przeszłości. Zwłaszcza że hrabia de Saint Germain najchętniej by ją udusił przy filiżance herbatki, a nieziemsko przystojny Gideon raz ją uwodzi, a raz odtrąca. Gwen musi znaleźć sposób, by rozwikłać zagadkę chronografu bez jego pomocy.

Mówiąc szczerze po Błękicie szafiru nie spodziewałam niczego innego a tego że jak zacznę czytać to dopiero ją zamknę jak skończę całą. I tak rzeczywiście było. Wiedziałam, że tak się to skończy bo każdą jej poprzednią książkę przeczytałam za jednym zamachem i szczerze powiedziawszy, odkładałam Szafir jak długo się dało, by tylko znów nie odczuć tej pustki, że nie posiadam kolejnego tomu i nie mogę po niego od razu sięgnąć. No a jak już zaczęłam to całkowicie przepadłam i teraz nie mogę przestać o tym myśleć, więc wiedzcie że ta recenzja jest pisana pod wpływem silnych emocji i wielkiej ekscytacji.

Już czytając Trylogię Snu byłam pod wrażeniem jak bardzo styl Gier mi odpowiada. Troszkę bałam się sięgnąć wtedy po jej inne książki, by sobie nie zaburzyć tej przyjemnej wizji, ale gdy tylko przeczytałam Czerwień rubinu zrozumiałam, że może być nawet lepiej. Błękit szafiru utwierdził mnie w przekonaniu, że jeśli Trylogia Snu była na wysokim poziomie w mojej hierarchii to Trylogia Czasu jest o minimum level wyżej.

Jeżeli można jeszcze bardziej lubić Gwen to to właśnie się stało. Oczywiście dziewczyna rzucona od razu na głęboką wodę musi bardzo szybko dojrzeć a tu dzieje się to w olbrzymim tempie, ale w sumie jest to tez dla mnie zrozumiałe. Gwen nie traci jednak swojego uroku. Nadal jest tak samo miła i zabawna i momentami nieprzewidywalna. Dla mnie to wielki sukces że udało mi się znaleźć bohaterkę którą lubię niemal bezwarunkowo. O ile w pierwszym tomie Gwen była często zagubiona w tym nowym świecie, w Błękicie szafiru możemy już w pełni zobaczyć jej potencjał do bycia silną i niezależną kobietą, która wie czego chce i nie ogląda się na innych. Myśli samodzielnie i działa według własnych przekonań. Oczywiście nie jest to nie wiadomo jak heroiczne, bo ona ma 16 lat tylko i niewiele wie o świecie, szczególnie tym do którego została włączona przed tygodniem, ale właśnie ta jej lekka nieporadność i normalność jest świetna. I moja ulubiona scena gdy śpiewa Memory z Kotów... przygotujcie się na wielkie show.

Bardziej też polubiłam innych bohaterów. Gideon, nasz książę z bajki, ma w sobie pewien urok pod którym ja chyba też się znalazłam. Chociaż czujesz, że tu może być coś nie tak, bo przecież jest zbyt idealny, mam wrażenie, że stanowią uroczą parę. O ile wątek romansowy nie był tak istotny w pierwszym tomie, tak tu zaczyna się on fajnie rozwijać. Niby ramy czasowe powieści nie są tak szerokie, bo wszytko zamyka się może w 3 tygodniach to zważywszy na całą specyfikę powieści w ogóle mi to nie przeszkadza. Są uroczy razem i tak pasujący do powieści. Fani tej pary i w ogóle wątków romantycznych wydaje mi się że mogą być mile połechtani.

Dla mnie prawdziwym jednak fenomenem jest pewien specyficzny gargulec, który się tu pojawia. Jako postać całkowicie drugoplanowa jest kapitalnym dodatkiem, którego nie wiedziałam, że potrzebuje. Początkowo wywracałam oczami na jego pojawianie się, ale w pewnym momencie całkowicie go pokochałam.

Jeżeli pierwsza część sprawiła że pokochałam bohaterów i akcję, druga mnie w tym utwierdziła dodatkowo to uczucie wzmacniając. Teraz to już nie ma niewinnych podróży w czasie, a akcja się zagęszcza, napięcie jest budowane stopniowo i ujście będzie mało dopiero w trzecim tomie szczególnie po tym clifhangerze z którym tak brutalnie zostaliśmy zostawieni.

Nie będę wam radzić byście czekali na wydanie 3 tomu i dopiero wtedy zabierali się za czytanie, ale ta seria wciąga tak, że czekanie na kolejny tom może być bardzo bolesne. Jest niewiele serii w które wyzwalają we mnie to uczucie, mogłabym je zliczyć na pacach jednej ręki, ale Trylogia Czasu bez wątpienia jest jedna z nich.

Polecam wam ją gorąco. Te 4 godziny spędzone na jej lekturze to była wyborowa rozrywka. Prawdę powiedziawszy jeszcze w trakcie jej czytania (na jakiejś 50 stronie) szukałam informacji kiedy będziemy mieli 3 tom, bo już wtedy wiedziałam, że trudno będzie mi się rozstać z bohaterami. Tej informacji nie znalazłam, za to natrafiłam na ekranizację trylogii i cóż, łatwo sobie wyobrazić co oglądałam wczoraj wieczorem. Nie jest to w sumie idealny film, troszkę pozmieniano, a raczej dodano od siebie, ale mimo wszystko całkiem przyzwoita ekranizacja. No i chyba mam mały crush, bo Gideon jest całkiem całkiem. 

Jeżeli mieliście jakieś wątpliwości czy warto angażować się w kolejną serię, bez gwarancji, że będzie trzymać ona wysoki poziom... nie ma co się bać. Jak najbardziej warto. Gier nie zawodzi a potrafi też zaskoczyć i po tych 2 tomach jestem pewna, że 3 też będzie bardzo dobry.

Gwen jest chyba najfajniejszym podróżnikiem w czasie od czasów Doctora!



Za książkę dziękuję:






Czytaj dalej »

środa, 13 września 2017

Szkoła w filmach

Dziś odejdę na chwilę od książek. Tylko na chwilkę, ale ostatnio obejrzałam film który zainspirował mnie do napisania tego posta. Jak pewnie wszyscy wiedzą, rozpoczął się rok szkolny. Zmora dzieci i nauczycieli. Zaczęłam więc myśleć o filmach w których szkoła odgrywa wielką rolę, a które pokazują ją w jakimś wyjątkowym świetle. Czy to poprzez wspaniałych nauczycieli, przyjaźnie, jakieś ciekawe socjologiczne przypadki czy po prostu jako znaczące tło dla wydarzeń.


Jak wspomniałam w tym zestawieniu są filmy gdzie szkoła ma znaczącą rolę. Zabraknie więc wielu filmów młodzieżowych w której owszem bohaterowie spędzają sporo czasu w szkole ale jest ona tylko tłem jak każde inne. Zestawienie starałam się jak najbardziej urozmaicić, mam nadzięję, że się udało.

Zapraszam na listę 5 filmów, które pokazują jak ważna i czasem fajna może być szkoła. Kolejność jak najbardziej przypadkowa, więc się nią nie sugerujcie.

1. Młodzi gniewni (1995)


Film, który zainspirował mnie do napisania tego posta. Obejrzałam go już minimum pięć razy i powiem wam, że za każdym razem emocje są tak samo silne jak nie większe.
Historia byłej oficer marines która dostaje posadę nauczycielki klasy specjalnej w liceum w Los Angeles. Klasa specjalna w tym przypadku oznacza tzw. trudną młodzież którą amerykański system edukacji zdecydował wepchnąć do jednej sali. Członkowie gangów, dzieciaki mieszkające w parszywych dzielnicach i mające problemy w domu. Dzięki niekonwencjonalnym metodom nauczania okazuje się, że jest to klasa z olbrzymim potencjałem, która po prostu potrzebowała kogoś kto postara się ich zrozumieć.
Grana przez Michelle Pfeiffer bohaterka w żaden sposób nie pasuje do tych dzieciaków, jest niczym owieczka rzucona na pożarcie lwom. Jednak posiada jedną ważną cechę - upór. Nie odpuszcza dzieciakom i nie odpuszcza sobie co przynosi niezwykłe efekty.
Młodzi gniewni pokazują jak czasem system edukacji przypomina maszynę a nie coś co powinno ułatwiać nam życie. Jak bardzo czasem łatwo skreślić człowieka tylko przez to skąd pochodzi.
Uwielbiam ten film bo nie tylko daje wiarę w ludzi, w to że nie powinno oceniać po pozorach. Ale przede wszystkim ponieważ jest taki surowy, nie wygłaskany, nie wali w nas górnolotnymi sloganami które nie mają poparcia. Jest ciężki, jest ważny i niezwykle dobry. Gra młodych aktorów jest rewelacyjna, tematyka jest świetna i muzyka która perfekcyjnie dopełnia obrazka!
Każdemu powinniśmy choć spróbować dać szansę i każdy z nas ma wybór co zrobi z życiem. Nawet kiedy świat mówi inaczej.


2. Klub winowajców (1985)


Kolejny film którego nie mogłabym tu pominąć. Jeżeli nigdy nie oglądaliście filmów  Johna Hughesa to koniecznie to zmieńcie. To jaki klimat mają jego filmy, jak trafia w punkt w przedstawianiu młodzieży jest niesamowite. Jego filmy nawet po prawie 30 latach są nadal bardzo aktualne i wydaje mi się, że z biegiem lat podobać mogą się jeszcze bardziej.
O tym filmie już kiedyś pisałam, więc zapraszam do przeczytania mojego posta sprzed już prawie 4 lat. Od tego czasu moje stanowisko się jednak nie zmieniło: Klub winowajców to świetny obraz młodzieży, pokazujący, że nawet w tak młodym wieku można mieć pewne problemy i wiedzieć zadziwiająco dużo o świecie. To też jeden z lepszych filmów o "nie ocenianiu po pozorach bo te bardzo mylą". Jeżeli może jeszcze jesteście nastolatkami, to odłóżcie na bok wszystkie te współczesne produkcje i obejrzyjcie coś naprawdę wartościowego.
Świetna muzyka i idealnie dobrani młodzi aktorzy tworzą klimat, który mimo, że dość kameralny nie pozwala oderwać wzroku od ekranu.
Wbrew pozorom to też film niosący ważne przesłania ale pokazujący to w nienachalny i niebanalny sposób. Jeden z najtrafniejszych obrazów młodzieży i życia w szkole jaki widziałam. Odległy od tego co często daje nam Hollywood. I całe szczęście.
To jedna z tych kultowych produkcji, która już zawsze będzie się pojawiać w takich zestawieniach jak moje. I chociaż często sprzeciwiam się takim oczywistościom, Klub winowajców może być jednym z moich ulubionych filmów dla młodzieży, który spodoba się każdemu bez względu na wiek.

10 pkt dla każdego kto to zanucił

3. Uśmiech Mona Lizy (2003)


Wejdźmy na troszkę inne tory, ponieważ tu nie tyle co szkoła ale nauczyciel jest najważniejszy. W latach 50 gdy najważniejszym zadaniem kobiety było prowadzenie domu i rodzenie dzieci, te które podejmowały edukację były zawsze traktowane inaczej. Mimo, że kobiety kończyły studia od wielu już lat, to jednak lata 50 pokazały jak bardzo niektórzy nie chcieli tego jeszcze zaakceptować. Uśmiech Mona Lizy pokazuje jak ciężko zmienić ludzki światopogląd. Opowiada o kobiecie, która dostaje posadę nauczycielki historii sztuki i która pokazuje swoim uczennicom, że życie nie kończy się na małżeństwie i rodzeniu dzieci. Mimo, że może nie jest to jakiś wybitny film, od razu zapisałam go na liście, ponieważ co jak co, ale wywołuje silne emocje. 
Nadal mimo wielu już lat dyskryminacja ze względu na płeć jest aktualna i chociaż ciągle sie z nią walczy jest widoczna. Filmy takie jak te pokazują jednak jak wielki krok uczyniło społeczeństwo.
Nauczyciele tacy jak grana przez Julie Roberts bohaterka to przykład nie tylko wspaniałego pedagoga ale też tego, że ten zawód jest czymś znacznie więcej niż uczeniem tabliczki mnożenia i pisania. Nauczyciel z powołaniem, który oddaje całe serce i który staje się dla uczniów kimś niezwykle ważnym. Edukację traktujemy jako pewnik, bo sami mamy do niej niepodważalne prawo, ale niektórzy tego wyboru nie mieli a społeczeństwu to nie przeszkadzało. 
W tym filmie nie tylko jest walka z systemem ale też ze staroświeckimi poglądami, która często przypomina walkę z wiatrakami.Walka tradycji z postępem, coś co chyba nigdy się nie skończy.


4. High School Musical (2006)


To nie żart i zanim zaczniecie przewracać oczami, proszę wysłuchajcie mnie.
W żaden sposób nie uważam by ten film był na takim poziomie jak pozostałe tu wymienione, ba nawet nie sądzę by był filmem dobrym. Tak szczerze powiedziawszy to niemal każda scena jest tam tak bardzo cringeworthy że oglądając to tydzień temu z przyjaciółkami więcej się śmiałyśmy niż rejestrowałyśmy przebieg akcji. Bo nic tu nie ma  większego sensu, wszystko jest zbyt idealne, dzieciaki maja (jak na tamte czasy) za ładne fryzury, szkoła jest za czysta a wszyscy za bardzo się lubią.
A mimo to... HSM był jednym z tych trochę przełomowych filmów, który miał pokazać młodzieży że bycie innym nie jest złe i że nie powinniśmy chcieć się nigdzie wpasować bo najlepiej być sobą. I chociaż brzmi to tak, że trochę zbiera mi się na wymioty, to muszę przyznać, że przekaz działa. Po tym filmie śpiewanie, czy teatr stały się modne. Wrażliwe dzieciaki nabrały pewności siebie, widziałam wiele wypowiedzi w których nastolatkowie przyznawali, że wyszli ze swoich skorup, że zainteresowali się teatrem dzięki HSM. Producenci zaczęli też tworzyć barwne filmy i seriale dla młodzieży o młodzieży i z młodzieżą. Z prostymi przekazami, takie czyste i trochę niewinne i myślę, że tego nam było trzeba. Poza tym gdy miałam te 15 lat to bardzo mi się te filmy podobały. I tak sobie myślę, czy nie dobrze czasem zobaczyć taki wyidealizowany obraz szkoły gdzie największym problemem jest to kto dostane solówkę? Bo teraz to tylko jedna wielka drama, a filmy takie jak ten są ciepłe, miłe i przyjemne i co najważniejsze pokazują że nie trzeba być cool by być cool.


Jeżeli jednak kompletnie nie macie na to ochoty, obejrzyjcie Grease.

5. Stowarzyszenie Umarłych Poetów (1989)


Ok więc na chwile odłóżmy wszelkie pozory tego co bym nazwała zdrowym i statecznym podejściem do tematu.
Gdybym miała wybrać jeden film, jedną historię która rzeczywiście miała na mnie jakiś wpływ, takie realne oddziaływanie to byłby to właśnie ten. Często mówimy górnolotnie o rzeczach, książkach, które na nas jakoś wpłynęły, ale szczerze, nic tak naprawdę mnie nie zmieniło. Owszem może w jakiś sposób nakierowały moje poglądy, albo pomogły w ich zwerbalizowaniu ale żeby to rzeczywiście było coś przełomowego. Niedawno jednak uświadomiłam sobie,że jest taka jedna historia gdzie mogę nakreślić okres przed i po i która rzeczywiście miała wpływ na to kim jestem dziś.
Stowarzyszenie Umarłych Poetów przede wszystkim wyzwoliło we mnie pewną wrażliwość, której wcześniej nie rozumiałam. Film ten pomógł mi też zrozumieć jakie ideały cenię, czego szukam i co mogłoby być dla mnie ważne. Brzmi to mega patetycznie i w pewnym stopniu jest, ale też trudno zaprzeczyć, że film ten jest wyjątkowy.
 Jest to poetycki film, każda niemal sentencja jest ważna ale co jeszcze co bardziej niezwykłe udało się to widzowi przekazać tak, że nie nudzi, nie muli a wręcz przeciwnie- hipnotyzuje. Ten film trafił do mnie każdym słowem. Przekazał tyle ważnych wartości, pokazał jak czuć i poznawać świat.


Chciałabym byście na chwilę się przy nim zatrzymali. Może czytają to jacyś uczniowie, dla których pewnie szkołą jest teraz przykrym obowiązkiem. Dla których życie nadal bardzo proste nie wymaga głębszego zastanowienia. Powiem wam jednak, że już teraz kształtujecie swoją przyszłość, już teraz podejmujecie ważne wybory, chociażby mało to się toczyć tylko na płaszczyźnie własnej samoświadomości  wrażliwości już teraz odbieracie ważna lekcję. Jasne że szkoła jest męcząca, ale est to tez najuważniejszy okres w waszym życiu. Czerpcie z tej wiedzy jak najwięcej, nie bądźcie ignorantami. Może nie spotkacie takiego nauczyciela jak Keating, ale czyż nie wspaniale byłoby dążyć do tego by samemu stać się takim człowiekiem? By patrzeć ponad horyzont, by czerpać z życia garściami, by nie zamykać się w schematach.


Jeżeli po przeczytaniu tego wpisu, macie wybrać jeden film, to zaklinam was wybierzcie ten. Obejrzyjcie go na spokojnie, spróbujcie o odczuć. Bo ta historia to coś więcej niż film.



Trochę mnie przy ostatnim poniosło, ale w sumie...

Pisząc ten post wcale nie twierdzę, że szkoła jest świetna, wszyscy nauczyciele wspaniali i w ogóle to najlepszy czas waszego życia. Szkoła może być jak wrzód na tyłku. Jednak też śmiem twierdzić że często trochę za pochopnie ją oceniamy. To nieprzyjemny obowiązek i nic z tym nie zrobimy. Większość nauczycieli chce dla nas jak najlepiej, z doświadczenia np najlepiej wspominam tych którzy wymagali najwięcej. Ale nie oszukujmy się, wracać do tych czasów zabardzo bym nie chciała.

Tym postem chciałam jednak (no może poza HSM które jet tu z innych powodów) pokazać wam wartościowe produkcje, które na waszych kolegów i nauczycieli i może na was samych mogą pomóc spojrzeć inaczej. Nie wszystkie filmy o młodzieży muszą być banalne i głupie. Wybrane przeze mnie produkcje, nawet HSM, łamią pewne przyjęte hollywoodzkie stereotypy o życiu w liceum.

Wiecie czego szkoła powinna nas uczyć? Że życie, które toczy się za jej murami jest inne, że tak naprawdę sami stanowimy o sobie, że by coś osiągnąć w życiu najpierw powinniśmy poznać własną wartość. Poznać samych siebie.

Dlatego w tym rozpoczynającym się roku szkolnym i zbliżającym się akademikiem życzę wam jednego, właściwie dwóch rzeczy: 1) byście nauczyli się patrzeć poza schematy i 2) miłych seansów.


Czytaj dalej »

środa, 6 września 2017

BookHaul : lipiec i sierpień

Szczerze to ja już nie wiem jak to jest, że te 2 miesiące minęły. Jak jeden dzień...


Mimo, że to 2 miesiące to jednak sądzę, że nie tak źle z wielkością tego Haula. Ostatnio kupuje mniej (nie żeby w tym tyg kupiła 2) i bardzo dobrze się z tym czuję, chociaż może dla niektórych nadal się wydaje że tego za dużo. No cóż...

Wybaczcie że nie będzie opisów i linków, ale za stara na to jestem...

LIPIEC i SIERPIEŃ

Zawsze dzieliłam te haule na miesiące, ale... nie wiem co kiedy kupiłam więc jedźmy z tym koksem!


 Egzemplarz recenzenckie:


Bez wątpienia jedna z najpiękniejszych książek jakie mam. Nie tylko wydana swietnie to też podobał mi się sam pomysł by to zrobić no i Media Rodzina jak zwykle się spisało, a recenzję możecie przeczytać tu.


Chyba najbardziej wyczekiwana premiera tego lata od Moondrive. Ciekawa choć może nie powalająca. Recenzja tu.



Ciekawa fantastyka a egzemplarz os selkar.pl i tam też moja recenzja.



Po tej lekturze to ja bałam się iść do toalety. Recenzja u mnie bliżej premiery która niestety została przesunięta na  2018 rok. Szukajcie info u Wydawnictwa Otwartego


Nowość od Papierowy Księżyc, bardzo intryguje, ale musi poczekać na swoją kolej.


Pierwszą część czytałam 2 lata temu i chyba czas nadszedł na część kolejną. egzemplarz od Media Rodzina.

KONKURS:


Dawno nic nie wygrałam więc bardzo miło było dostać to od Czwarta Strona. Szkoda że książka przyszła wymiętolona jakby przeszła coś traumatycznego. Dostałam więc 2 egzemplarz i... też był uszkodzony :(

ZAKUPY:


Jeżeli nie słyszałeś o akcji związanej z tą książkę to gdzie byłeś przez ostatnie... 3 miesiące!? Radze odwiedzić Moondrive Shop.


Gdy byłam an wakacjach nad morzem to tam były takie namioty sezonowe. Jeden z nich miało Tak Czytam i jedyną książką która mi pasowała była ta. No ale ja Batmanowi nie odmówię, szczególnie gdy kosztuje 5zł.


Świat książki często ma fantastyczne przeceny i na jedna z nich się skusiłam. Kosztowała mnie z 14zł a że lubię autorów to w sumie nie było argumentów przeciw.


ale prawdziwym powodem zakupów w ŚK było to. To tomisko kosztowało 14zł i chociaż nie planowałam jej czytać oprzeć się nie mogłam.



Jedna z tych książek której zakup miałam w planach. Czytałam pierwszą część i bardzo mi się podobała. Idealna lektura na lato, chociaż u mnie będze to pewnie jesień.


A na Fitzpatrick skusiłam się bo w całkiem fajnej cenie była Kasie West, o której książek się uzależniłam. Przeczytałam i może nie jest ulubioną tej autorki, to jednak nadal nie schodzi poniżej pewnego poziomu.


Mam 2 inne książki Zavn i żadnej nie przeczytałam. Jednak bardzo spodobał mi się opis i niska cena.


Rzadko kupuję książki używane, jednak tę i tak planowałam kupić a że miła dziewczyna z Wrocławia ją sprzedawała w super cenie to zaryzykowałam. Warto bo książka jak nowa.




Jak może widzicie nie tak źle z tymi zakupami. Ostatnio zauważyłam że równie fajne jak kupowanie jest zmniejszanie stosiku tbr.
Chociaż tego może za bardzo na półce nie widać, u mnie w głowie stos się zmniejsza.


Z wy, z czego ostatnio zakupionego jesteście najbardziej zadowoleni?
Ja chyba z Illuminae - niesamowita książka.

Wiem, że ten post nie jest jakiś bogaty, ale w sumie i tak trochę przytłaczający. Jeżeli macie jakieś pytania na temat którejś pozycji, dajcie znać w komentarzach a ja postaram sie pomóc.

Na blogu będzie się teraz pojawiać mam nadzieję więcej wpisów więc o zobaczenia wkrótce.
A tych złaknionych książek zapraszam na mojego Instagrama!





Czytaj dalej »

wtorek, 5 września 2017

BookNerd Rev: "Serafina i czarny płaszcz" Robert Beatty

Wszyscy mi mówią: nie oceniaj książki po okładce. Czy ich słucham? Nie. Czy oceniam książki po okładce? Oczywiście. Czy kiedyś się na tym przejechałam? Cóż...


W piwnicach pełnej przepychu rezydencji Biltmore mieszka potajemnie niezwykła dziewczyna. Czy to z powodu jej żółtych oczu i czterech palców u rąk i nóg ojciec ukrywa ją przed ludzkim wzrokiem?
Serafina żyje przyczajona w mroku, poruszając się bezszelestnie po zakamarkach posiadłości. Noc jest jej królestwem.
Ale kiedy z Biltmore co noc zaczynają znikać dzieci, dziewczyna musi wyjść z ukrycia. Złowieszczy mężczyzna w czarnym płaszczu przemierza korytarze i zaułki domu, a tylko ona jest na tyle zwinna i odważna, by ruszyć jego tropem. Czy znajdzie sojusznika w Braedenie Vanderbilcie, młodym mieszkańcu Biltmore?
Nigdy nie wchodź do lasu. Działają tam ciemne moce, których nikt nie rozumie, nienaturalne siły, które mogą wyrządzić ci straszliwą krzywdę – przestrzegał ojciec Serafiny.
Ale to właśnie w lesie Serafina będzie musiała nie tylko zmierzyć się z mężczyzną w czarnym płaszczu, ale i stawić czoła tajemnicy własnej tożsamości.

Zanim zabrałam się za tę książkę czytałam ciężki thriller, więc gdy go skończyłam chciałam czegoś lekkiego, zabawnego. Serafina... leżała u mnie na półce od jakiegoś czasu, ładna okładka, domyślnie książka dla dzieci więc sądziłam, że to idealny wybór... No właśnie tak to jest, gdy ocenia się książkę po okładce. 

Nie żeby Serafina... była jakąś mrożącą krew w żyłach, powieścią o napiętej aurze. To nadal jest książka o dziecku ale czy dla dzieci? Powieść opowiada o dwunastoletniej dziewczynce, jest tu trochę magii i niewinności ale do tego też jest tajemnica, jest porwanie, tajemnicze zło i troszkę krwi. Dlatego też czytając bezustannie zadawałam sobie pytanie czy target o jakim myślałam sięgając po tę powieść jest właściwy. To tak jakby ktoś powiedział, że Harry Potter i Czara Ognia jest dla dzieci... no raczej nie jest.

Tak wiec nie dostałam magicznej i wesołej opowieści a raczej jej mroczną kuzynkę, która niczym Baba Jaga ma pokazać że świat nie jest taki cudowny. Mimo to jednak, bardzo mi się ta lektura podobała!

Serafina jest uroczą bohaterką, którą się wręcz automatycznie lubi. Ma w sobie tyle uroku dziecka, którego często już dwunastoletnim bohaterkom książkowym brakuje. Książka nie jest na tyle długa by można się do niej jakoś bardzo przywiązać czy ją jakoś bardzo poznać jednak jest na tyle urzekająca, że wyzwala się tu automatyczna sympatia. 
Tak więc nawet gdy klimat i tematyka powieści nie przemawiają według mnie za jej targetem, to już bohaterka jak najbardziej. 

Język, styl również są proste, bo opowiadane z perspektywy Serafiny i dzięki temu czyta się ją bardzo łatwo, przy czym równocześnie napięcie budowane jest jak w powieści dla dorosłych. To jedna z tego rodzaju powieści która przypsuzczam że mogłaby przypaść do gustu czytelnikom w różnym wieku.
Myślę też że jeżeli dzieci mają sięgać po coś mroczniejszego dobrze by zaczynały od czegoś takiego, czegoś co już nie jest banalne ale ma w sobie jeszcze odrobinkę (nie za dużo) niewinności (tu w postaci głównej bohaterki).

Powieść która początkowo wydaje się zwyczajna z każdą stroną nabiera magiczności. Serafina jest jeszcze bardziej niezwykła niż się jej to wydaje, a świat nawet nie zaczął odkrywać wszystkich swoich kart.
Powieści tego typu przypominają mi stare już książki pisane w czasach wiktoriańskich kiedy dzieci wychowywały się w wielkich posiadłościach z zrzędliwa gosposią która była postrachem domu. Coś jak "Tajemniczy ogród" który umówmy się momentami bywał straszny. 

Podoba mi si klimat Serafiny. Nie na to liczyłam, ale z przyjemnością to przyjęłam. Była to zadziwiająco interesująca i wciągająca, chociaż troszkę krótka historia.

Chcecie wiedzieć dlaczego Serafina całe życie mieszka w piwnicy? Dlaczego ukrywa si z ojcem? Kim jest tajemniczy mężczyzna? Czego chce od dzieci? I dlaczego to Serafina ma szanse go pokonać? Wile pytań, ale bez obaw znajdziecie na nie odpowiedzi a wiele z nich was mocno zaskoczy.

No i wiecie, czasami warto dać szansę "książce dla dzieci" bo może się okaże że jest czymś więcej!




Za książkę dziękuję:





Czytaj dalej »

Copyright © Szablon wykonany przez Blonparia