O wszystkim i o niczym...

Zakładając tego bloga miałam silne postanowienie pisać raz na tydzień. Jak na razie nawet mi się to udaje, ale teraz widzę, że dochowanie postanowienia będzie niezwykle trudne. Ana mówiła mi, że dobrze będzie jak zamieszczę coś raz na miesiąc. Dobrze będzie, ale to nie byłoby w porządku. Miałabym poczucie, że kolejna rzecz jakiej się podejmuje wypala się zaraz po rozpoczęciu. To chyba przez te studia, a raczej przez sam fakt spędzania całego dnia poza domem. Siedzę ja sobie na tej uczelni i w zasadzie nie mam czasu. Tzn. mam czas, ale wykorzystywanie go na pisanie to poświęcenie nieraz kilkudziesięciu minut, które powinnam zagospodarować inaczej.

Chciałabym widzieć, że coś co robię ma sens. Jestem na trzecim roku studiów i zastanawiam się czy dobrze robię. Studiuję na kierunku, z którego większość z was się śmieje. Ile to ja się już nasłuchałam, że nie znajdę pracy, że to bez sensu, a humaniści co najwyżej mogą po studiach pracować w McDonaldzie. Nie ma chyba bardziej humanistycznego kierunku niż filologia. O ile studiowanie filologi obcej w naszym kraju ma jakiś sens i jest traktowane jako coś pożytecznego, to studiowanie polonistyki spotyka się z reakcją zgoła odmienną. Moi znajomi nigdy oczywiście nie dali tego po sobie poznać, ale wiem, że wielu z nich patrzy na mnie z politowaniem. Kto z was lubił język polski w szkole? No właśnie...

Ja w zasadzie też nie przepadałam, a jeszcze na początku klasy maturalnej nawet do głowy by mi nie przyszło, że mogę spędzić 5 lat na nauce gramatyki, właściwości języka i studiowaniu literatury, polskiej literatury. Los chciał jak chciał, a ja się mu podporządkowałam. Na moim roku jest nas około 200 osób. Każdy z nas będzie szukać pracy, każdy miał inny motyw wybierając te studia. Jest wśród nas wielu, którzy nie wiedzą właściwie co robią i studiują dla samego studiowania. To dobijające. Wiemy, że już startujemy w swego rodzaju wyścigu i że tylko kilkoro z nas będzie robiło to co chce. Wiemy o tym my, wiedzą o tym wykładowcy, którzy wprost mówią, że siedzą przed nimi przyszli bezrobotni.

W chwili obecnej jestem na takim etapie, że nie myślę o tym co będzie jak dostanę dyplom, ale ta myśl kiełkuje z tył mojej głowy i zaczyna się przepychać do przodu, by za kilak miesięcy całkowicie zawładnąć moim umysłem. 

Wracając do rzeczy. Mieliście takie myśli, że to co robicie kompletnie nie ma sensu? Że jesteście w złym miejscu i najlepiej byłoby to rzucić w cholerę i zajęć się czymś innym? Ja tak. Przez kilka miesięcy miałam dość. Zastanawiałam się co ja właściwie robię. Teraz jest inaczej. Powoli (może zbyt wolno) zaczynam widzieć swoja przyszłość. Zaczynam mieć jakieś plany i dochodzę do wniosku, że wybory jakich dokonałam były właściwe. Każda moja decyzja jest przemyślana i może dziwią one ludzi wokół. Może dlatego to teraz tu piszę, bym została zrozumiana? Bym sama siebie zrozumiała. 

Częścią moich planów był ten blog. Postanowiłam, że co mi tam. Warto zrobić coś, na co wcześniej nie miałabym odwagi i pisać nie zważając na nic. 

Nie wiem ile osób to czyta. Jakoś statystyka bloogera nie wydaje mi się wiarygodną odkąd odkryłam, że liczone są też moje odwiedziny... 

Hmmm, brzmi to jakbym się żegnała i rzucała pisanie? Raczej oficjalnie postanawiam, publicznie obiecuję, że będę pisać. Może tak deklaracja (nawet w internecie) da mi kopniaka, bo ostatnio maiłam wątpliwości. Kochani, jeśli ktoś to czyta, a wiem, ze jest kilka takich osób, to bardzo wam dziękuję. Nie mówię, że oczekuję od was komentarzy. Wiem, że nie mogę też liczyć na to, że ktoś w prost mi napisze, że to bez sensu. 

W zasadzie nie wiem na co ja sama liczę. 

Właściwie nie wiem jaki jest cel tego posta. 

Właściwie nie wiem co ja teraz robię.

To chyba taki przerywnik postowy by nie każdy był pseudo- nieudaną recenzją. Moje krótkie wypociny, które nie są spowiedzią. Moje przemyślenia, które niekoniecznie muszę zachować dla siebie. Takie małe coś o czymś i o niczym.